Krzysztof Logan Tomaszewski

Autor najbardziej nostalgicznego hitu 30-lecia „ Już nie ma dzikich plaż” (muz. Ryszard Szeremeta), wykonywanego przez takich wykonawców jak: Irena Santor (1985), Lidia Stanisławska i Krzysztof Cugowski (1993), Marek Sośnicki (1997), Tomasz Szukalski (1997), Irena Santor, Paweł Kukiz (1998), Wirginia Łyszczarz (2001), Irena Santor i Artur Chamski (2009), Paula (2010), Natalia Lubrano (2019), Aneta Szymczyk (2019), Bajzel (2019), Mateusz Mijal (2020). Autor scenariuszy filmowych, programów TV oraz bestselerowych książek: „ Zawsze możesz powrócić” (VI wydanie, rozszerzone i poprawione, 2009), „ Bohdan Tomaszewski – Poeta mikrofonu”, Ecstasy – 10 opowiadań o miłości”, „Zawodowiec” – Bohdan Tomaszewski,; „Odpoczynek Casanovy” – 21 opowiadań, „Najpiękniejsi są kochankowie” – 12 opowiadań, „Stadion Zachodzącego Słońca” – biografia B. Tomaszewskiego (VII wydanie, rozszerzone i poprawione, IV.2013) . Ostatnio producent piosenek, wydawca, kompozytor, malarz.

Wiosną 2011 KLT miał swoją pierwszą wystawę malarską p.t. „Prowincja Jest Piękna” (Kazimierz Dolny, Warszawa, Berlin, Paryż, Barcelona). Kolejne trzy wernisaże, odbyły się w Konstancinie. Podczas spotkania z KLT wystąpili: Lidia Stanisławska(Recital), Natalia Lubrano(Recital), Aneta Szymczyk oraz wspaniali muzycy: K.Dębski, M.Stefankiewicz, M.Czemplik, Eddy, R.Chraniuk. Kolejny koncert i wernisaż odbędzie się w maju 2022. Zapraszamy na ulicę Tuwima 4 – Ogród.

DZIADUNIO i BABUNIA, to Nasze Skarby…

W swoich niezliczonych podróżach po kraju, za granicą często spotykam przypadkowych ludzi, którym zadaję identyczne pytanie: „Czy masz jeszcze babcię albo dziadka?”. Najczęściej pada odpowiedź „nie mam”. Tylko bardzo młodzi ludzie mają jeszcze dziadków i wtedy pytam: „Czy rozmawiasz z nimi?”. Warto wyciągać ze starych ludzi ich tajemnice dotyczące historii rodziny. Każdy człowiek po 60-tce ma wiele do przekazania swoim wnukom. Warto rozmawiać z najbliższymi przecież osobami po to, by nie utracić tych bezcennych skarbów. Twierdzę z całą odpowiedzialnością, że gdy nasi dziadkowie odejdą, nic się już od nich nie dowiemy.

O mojej babci wiem prawie wszystko od mojej matki. Była bodaj największą ówczesną pianistką, kształciła się u ojca Rubinsteina, w Petersburgu. Występowała w największych salach koncertowych, i mimo tak aktywnego życia artystycznego urodziła pięcioro dzieci. Jej mąż był generałem, zazdrosnym o jej karierę despotą.

Mój dziadek ze strony mamy był członkiem pięciu rad nadzorczych a potem dyrektorem linii oceanicznych Gdynia-Ameryka (GAL). Zabity przez bolszewików w 1939r. Mógłbym snuć tę opowieść przez kilka godzin, a wszystko dlatego, że udało mi się wydobyć bezcenne fragmenty historii mojego rodu od moich najbliższych – matki i ojca.

Te kilka pożółkłych fotografii to świadectwo tamtej epoki, o której mówi się „inna bajka”.

Gdy wędruję ocienionymi alejkami Powązek, co chwila natykam się na stare grobowce. Rozsypujący się grób. Skorodowane krzyże. Pochylone czasem rzeźby. Od czasu do czasu pęknięte wieko grobowca. A nad wszystkim nieboskłon nieba, zapach akacji i refleksja: i my wkrótce obrócimy się w proch.

Mężczyzną stajesz się po czterdziestce, ale ja zdałem dopiero maturę

Po zdaniu matury (w międzyczasie uczęszczał do Liceum Plastycznego), kilkakrotnie zdawał do Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej i Telewizyjnej w Łodzi. Po kilku niepowodzeniach ukończył zaocznie Wydział Realizacji TV i Filmowej (dyplom), a następnie pracował w programie III P.R. jako reporter w Redakcji Reportaży nagrywając kilkaset audycji o tematyce społeczno-obyczajowej. Za jedną z nich pt.: „Wieża w lesie” w konkursie na doroczny reportaż radiowy uzyskuje jedną z głównych nagród. Jednocześnie stawia pierwsze kroki jako autor tekstów piosenek (1972) i autor programów radiowych. W programie Popołudnia z Młodością „Studio Rytm” pod kierownictwem Andrzeja Korzyńskiego prowadzi wraz z Andrzejem Turskim program pt. „Czy mnie jeszcze pamiętasz”, „Słynni dyrygenci” itp.

Nie bójmy się wiosny

Powstają pierwsze jego piosenki (teksty) dla Ewy Bem i Bemibem: „Nie bójmy się wiosny”, „Kolorowe Lato”, „Zawsze Mamy Siebie” oraz dla Marii Głuchowskiej i ABC „Polne Strachy”. Podpisuje je pod pseudonimem obawiając się, że zostanie rozszyfrowany przez środowisko zawistnej konkurencji.

Wkrótce powstają następne nagrania – pierwszy „piłkarski hit” w Polsce pt. „A ty, się bracie nie denerwuj!” (Andrzej Dąbrowski wraz z ówczesną Kadrą Piłkarską). Wydarzenie to rejestruje Kronika Filmowa, sama zaś piosenka ukazuje się na 3 (!) płytach. Właśnie ukazał się singiel (IV.2006) w nakładzie 500 egz. – specjalnie na zbliżające się Mistrzostwa w Piłce Nożnej. Otrzymają go wszystkie stacje radiowe, telewizyjne, oraz garstka fanów. Na płycie autografy piłkarzy, Kazimierza Górskiego oraz autora. Oprócz Dąbrowskiego śpiewają: K.Górski, H.Domarski, G.Lato, L.Ćmikiewicz, J.Tomaszewski, K.Dejna.

Krzysztof Logan Tomaszewski nagrywa błyskawicznie kilkanaście piosenek z własnymi tekstami m.in.: „Kiedy wszystko się nagle zmienia” (Andrzej i Eliza), „Wszyscy tańczyli całą noc” (Andrzej Dąbrowski), zaś Andrzej i Jacek Zielińscy (Skaldowie) nagrywają: „Nasza miłość jak wiatr halny”, „Wino z dzikiej róży” i kilka innych utworów, które jednak nie zdobywają większego powodzenia.

Już od wczesnych lat interesuje go kobieta. Po latach o których mówi, że były pasmem porażek, twierdzi, że tylko kobiety są największą inspiracją dla artystów. Bez nich nie powstanie żaden scenariusz filmowy, książka, ballada.

Jednocześnie próbuje swoich sił jako scenarzysta filmowy. Pracuje nad filmem w reż. Krzysztofa
Wojciechowskiego pt. „Wyszedł w jasny, pogodny dzień”, który to obraz na Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Oberhausen otrzymuje I nagrodę.

Pod patronatem Łódzkiej Szkoły Filmowej realizuje swoje dwie etiudy szkolne: reportaż o pracy MPO pt. „Śmieciarze”, oraz miniaturę o karierze Wojtka Fibaka pt. „Przed odlotem”.

Moją emigrację zacząłem od Londynu i Lund

W latach 1974-1977 odwiedza systematycznie Lund w Szwecji, gdzie jak wielu młodych ludzi zdobywa doświadczenie podejmując różne zajęcia w celach zarobkowych. Pracuje m. in. na największych plantacjach w Akarp (koło Lund, przy oczkowaniu róż, hakując chwasty a następnie jako pomywacz w dwóch restauracjach. Zarobione pieniądze przeznacza na pierwszą w życiu własną maszynę do pisania i pierwszy samochód Golf.

W okresie prezesury Szczepańskiego w P.R. i TV dzieją się dziwne rzeczy. Ludzi wyrzuca się z pracy. Szaleje cenzura. Muzycy przychodzą pijani na sesje nagraniowe. Panuje chaos.

Przybity niepowodzeniami, przytłoczony PRL-owską atmosferą szerzącej się zawiści, wyjeżdża do Nowego Yorku skąd po kilku miesiącach wraca na tarczy. Plonem tej podróży – jak sam podkreśla – jest garść wspomnień i jego najlepszy tekst, który w kilka lat potem nagra Krzysztof Cugowski. Opowiada w nim o samotności emigranta z Polski, zagubionego na amerykańskim bruku. Song nosi tytuł: „Nieobecnych zapomina Się” – (Płyta CD Logan 001 „Już nie ma dzikich plaż”).

Wybuch w Czarnobylu

1986 rok jest w jego życiu rokiem przełomowym. Tuż po wybuchu elektrowni w Czarnobylu, w ciągu 6 tygodni pakuje walizki, sprzedaje cały swój dorobek, oraz mieszkanie i wraz z kobietą w ciąży wyrusza do obozu dla uchodźców (60 km pod Rzymem).

W Latinie, a potem w Rzymie powstają pierwsze rozdziały jego bestselerowej książki (IV wydania), którą zatytułował „Zawsze możesz powrócić”. Kreśli w niej językiem pełnym emocji, portret współczesnego Polaka – tułacza – młodego emigranta (1985-1991).

W Rzymie przebywa równy rok. Pracuje tu w kilkunastu profesjach m. in. jako instruktor tenisa, handlarz (na słynnym targu „Porta Portese”), na stacji benzynowej, jako kurier polskiej poczty, house keeper, masażysta. Stosunkowo szybko otrzymuje „sponsorstwo” Kanadyjskiego Rządu. Wylatuje do Montrealu, gdzie kontynuuje tułaczkę emigranta. Staje się ona motywem jego dziennika „Zawsze możesz powrócić”.

Jego związek z dziewczyną rozlatuje się. Za ostatnie 300 dolarów wydaje amatorską gazetę o nazwie „Światowiec”, do której pisze artykuły, którą własnoręcznie redaguje, klei oraz sam sprzedaje i rozprowadza w Montrealu i w Toronto.

Jednocześnie pracuje w restauracji jako kelner, pomywacz a następnie w charakterze prezentera i dziennikarza w TV kanale polonijnym „Tele-Polonica”.

Jego Dziennik pt. „Zawsze możesz powrócić”, w odcinkach drukują: amerykański „Relax” w Chicago oraz kanadyjski „Związkowiec”.

Zawsze możesz powrócić

Na początku 1991 roku otrzymuje obywatelstwo kanadyjskie i wraz z żoną i córką powraca do kraju. Po powrocie od razu wydaje swój Dziennik w Wydawnictwie BGW. Zrażony kiepskim stanem technicznym swojej książki, zakłada własne wydawnictwo – Polska Oficyna Wydawnicza – LOGAN, w której wydaje ponownie „Zawsze możesz powrócić”, a potem Portret własnego ojca – Bohdana Tomaszewskiego pt. „Poeta mikrofonu”, który sprzedaje na pniu, i który okazuje się jego drugim sukcesem autorskim i wydawniczym.

Już nie ma dzikich plaż

Jednocześnie nagrywa kilka własnych piosenek (teksty i produkcja), całość zaś umieszcza na płytach: (CD – Logan 001 „Już nie ma dzikich plaż” 1993, CD – Logan 002 „Będę dla Ciebie, kim tylko chcesz” 1994). Tę drugą płytę śpiewa w całości jeden z najciekawszych wokalistów naszej sceny – Krzysztof Cugowski. Towarzyszą mu: Zbigniew Namysłowski i Tomasz Szukalski.

Wspomina: „Po pięciu latach, jakie upłynęły od nagrania tego krążka, Cugowski jako wokalista okazał się talentem pierwszej wody. Dodatkowo zaproszeni goście – duet aktorski: Krystyna Janda i Piotr Machalica, którzy interpretują fragment mojego opowiadania pt. „Najpiękniejsi są kochankowie” – 1983 – a szczególnie ten ostatni, przydając płycie nastroju, erotycznych klimatów, blasku. Gdyby taką płytę wydała wielka, zamożna wytwórnia – płyta mogłaby się okazać także wydarzeniem komercyjnym, choć osobiście nie cierpię słowa „przebój”, bo zwykle związany jest z show businessem, a ten to – układ, łapówki, towarzyskie protekcje – słowem bagno. Przynajmniej połowa utworów to potencjalne przeboje, zaś piosenka „Kochaj naprawdę” lansowana w tym samym czasie co „Takie tango” dotarła jednak do 7 pozycji na Liście przebojów Programu I Polskiego Radia. Cugowski ma do dziś o ten utwór i jeszcze inny – równie piękny – do mnie głęboki żal. – Jak mogłeś wypuścić „Ecstasy (Nie okłamuj, że to miłość)”, w czasie, gdy Budka Suflera świętowała swoje 20-lecie?! – Odpowiadam: – Utwór szalenie się spodobał ówczesnej Redakcji Radiowej. Na powstrzymanie machiny produkcyjnej teledysku rozpoczętego przez Redakcję, który zrealizował zresztą Maciej Dejczer – było zbyt późno. Jako autor i producent naraziłem się Cugowskiemu i całej Budce. Życie raz jeszcze zweryfikowało moje plany – nie tylko twórcze”.

Kolory grzechu

Wkrótce po „Będę dla Ciebie, kim tylko chcesz”, przystępuje do pracy nad kolejnym krążkiem – „Kolory grzechu”. Płyta jest jeszcze bardziej erotyczna, oparta na innym opowiadaniu Krzysztofa Logana Tomaszewskiego zatytułowanego „Aktorka”.

Kluczem do tej opowieści jest próba wyboru między karierą znanej Aktorki – wówczas obdarzonej bodaj największym seks apealem w Polsce – a związkiem z mężczyzną i wszystkimi konsekwencjami (urodzeniem dziecka). Jeden z krytyków tak napisał w Gazecie Poznańskiej: – Tytułowe „Kolory Grzechu” to ambitny pop z leniwym jakże charakterystycznym śpiewem Felicjana Andrzejczaka. W „Ecstasy (Nie okłamuj, że to miłość)”, podobać się może rockowo prowadzona gitara. W „Kochaj naprawdę” warto zwrócić uwagę nie tylko na dominujący obok głosu wokalisty Krzysztofa Cugowskiego saksofon tenorowy Tomasza Szukalskiego, ale i melodyjne brzmienie klawiszy. Docenić trzeba też wykonywaną przez Roberta Janowskiego liryczną balladę „Na naszym poddaszu”. Podsumowanie płyty to „Frantic” interpretowany przez Krystynę Jandę – utwór mówiący o namiętności, która bywa udręką. Z niezapomnianą solówką Zbigniewa Namysłowskiego na saksofonie sopranowym. Potężne fragmenty mówione w wykonaniu Grażyny Barszczewskiej i Zbigniewa Zapasiewicza („ Aktorka”) przydają i tej płycie niesamowitego klimatu – tak niecodziennego jeśli idzie o polski rynek płytowy”.

W międzyczasie Krzysztof Logan Tomaszewski pracuje na kolejną książką, którą zatytułował „Ecstasy – 10 opowiadań o miłości”. Pisanie jej zajęło mu cztery lata. Wydaje ją równocześnie z jeszcze jednym krążkiem pt. „The Best” na swój Benefis autorski tj. na 25-lecie Pracy Twórczej. Benefis odbył się w Klubie „Tango” Małgorzaty Potockiej, która wykorzystała w przedstawieniu „Tango i Sex” kilka utworów autora. Tańczył zespół baletowy Sabat – cudownie ubrane – a właściwie rozebrane dziewczęta na kilkudziesięciu przedstawieniach przy Al. Jerozolimskich naprzeciw dawnego gmachu PZPR w Warszawie.

Tuż po ukazaniu się płyty „The Best” (1998), inspiruje swojego ojca do realizacji innego krążka – tym razem dokumentalnego zapisu największych dokonań reporterskich Legendy Polskiego Dziennikarstwa – „Poety Mikrofonu”. Są to autentyczne relacje sportowe z lat 1947-1980, czyli mecze, walki, biegi, skoki – a przede wszystkim transmisja Bohdana Tomaszewskiego z wielu olimpiad, meczy tenisowych, lekkoatletycznych mityngów – z muzyką Andrzeja Kurylewicza. Płyta znalazła przede wszystkim uznanie wśród starszego pokolenia docierając do Fanów Sportu poprzez sieć sklepów EMPiK.

Z potrzeby duszy i serca

Koniec roku 1999 to początek realizacji nowej płyty – „Z potrzeby duszy i serca”, którą Tomaszewski realizuje jako kompozytor, tekściarz i producent. Pierwszą piosenkę nagrał w Polsce weteran, Skald Jacek Zieliński. Towarzyszy mu wspaniały sopran – Olga Pasiecznik. Singiel ukazał się 3.XII.1999 r. i dotarł do wszystkich stacji radiowych i TV w kraju. Oprócz tego Autor zaproponował w/w kompozycję samemu maestro Bocellemu. Miało to miejsce podczas jego pamiętnego koncertu w Łodzi w Operze. Andrea Bocelli nie zaśpiewał ostatecznie „Con l’anime e con cuore”, utwór wykonał Wiesław Ochman.

Na płycie „Z potrzeby duszy i serca”, która ukazała się się w XI. 2000 r. wystąpiły także takie tuzy sceny jak: Urszula Dudziak, Olga Pasiecznik, Wiesław Ochman, Jacek Zieliński, Leonard Kaczanowski, Felicjan Andrzejczak, pianista i aranżer Marek Stefankiewicz. Krążek ten – jak podkreśla Krzysztof Logan Tomaszewski adresowany jest do wrażliwego słuchacza, któremu nieobca jest muzyka klasyczna, jazz, klimaty pięknej poezji. Jest on ukoronowaniem niekonwencjonalnej kariery tego autora, – a ostatnimi czasy – także kompozytora. „Wszystko czego człowiek dotyka – mówi – czy będzie to malarstwo, kino, teatr, muzyka czy tekst piosenki – powinno powstawać z takiej właśnie potrzeby – Z potrzeby duszy i serca. Bowiem tylko wtedy nasza praca może zasłużyć na miano Dzieła Sztuki, a ta porwać jej odbiorcę, wywołać dreszcz emocji, skłonić do refleksji, poruszyć do głębi. Uczucia i emocje człowieka są najważniejsze. Po stokroć ważniejsze od wszelkich profitów”.

Do ulubionych artystów zalicza nieżyjącego Jonasza Koftę, a z cudzoziemców Hal Davida (twórcę większości przebojów Dionne Warwick (tego od Burta Bacharacha), Chris Rea, Sade, a z dinozaurów Bena Weismana („Fame and Fortune”) Presleya oraz nieodżałowanego – jak mówi – Roy’a Orbisona.

Ukochanym solistą od 30 lat jest amerykański artysta P.J. Proby. Ceni ciemnoskórych wykonawców:
Robertę Flack, Brendę Rusell, Jamesa Ingrama, Sade, Randy Crawford, Arethę Franklin, Nina Simone. Ulubionym muzykiem jest od lat Ray Charles, a wzorcowym standardem ballada „You Don’t Know Me”.

W Polsce najwyżej cenił śp. E. Demarczyk, G. Łobaszewską, Skaldów, śp. M. Grechutę, śp. C. Niemena i K. Cugowskiego – za ich wrażliwość muzyczną – jak podkreśla.

Wysoko sobie ceni współpracę z aktorami. Dotychczas nagrywał: K. Jandę, P. Machalicę, Gr. Barszczewską, Zb. Zapasiewicza. Ostatnio nagrał opowiadanie pt. „Heartbreak Hotel” z Danutą Stenką i Zb. Zapasiewiczem w rolach głównych. Ten wyśmienity duet aktorski zarejestrował w teatrze Polskiego Radia dwa opowiadania pochodzące z niedawno wydanego zbioru opowiadań „Odpoczynek Casanowy”, m.in „Heartbreak Hotel”. Album już jest – tylko w internecie.

W roku 2003 wydał kolejną książkę pt. „Odpoczynek Casanovy”. Jest to zbiór 21 opowiadań o kobietach i mężczyznach, którzy szukają prawdziwej miłości, a która przeważnie – jak mówi autor – zamienia się w popiół.

Większość z nich to historie z życia, autobiograficzne, w formie nowel filmowych. Niemal każde dedykowane jest innej kobiecie lub mężczyźnie.

Wśród opowiadań są również te dwa najsłynniejsze, opublikowane w tomie „Ecstasy”, oraz na 2 CD: „Będę dla Ciebie kim tylko chcesz”, oraz „Kolory Grzechu”. Interpretowali je znakomici aktorzy: Krystyna Janda i Piotr Machalica („Najpiękniejsi są kochankowie”), Grażyna Barszczewska i Zbigniew Zapasiewicz („Aktorka”).

Uwielbia kino – szczególnie Kurosawę, stary okres Feliniego, Antonionniego, Michałkowa. Ulubione filmy: „Buntownik Bez Powodu”, „Długa Noc 1943”, „Złodzieje Rowerów”, „Kobieta Diabeł”, „Doładowanie”, „Romans z Nieznajomym”, „Strach na Wróble”, „La Strada”, „Noce Cabiri”, „Rashomon”, „Gorzkie gody”, „Oczy szeroko zmknięte”, „Porozmawiaj z nią”, „Spragnieni miłości”, „Bulwar Zachodzącego Słońca”, „Tajemnica BrokeBack Mountain”. Według KLT ten ostatni film powinien dostać osiem Oscarów.

Nie cierpi filmów komercyjnych w rodzaju „Rambo” czy „Rocky”, które traktuje jako totalną komercję. Nienawidzi telewizyjnej papki, programów TVN – „Taniec z gwiazdami”, który uważa, za wyrafinowaną truciznę dla młodych ludzi.

Ulubieni aktorzy to: Lucia Bose (lata 60-te), Faye Dunaway, Natalia Wood, Jessica Lange, Robert Redford, Morgan Freeman. Jest od dawna fanem Jamesa Deana, Al. Pacino, James Woodsa i Gene Hackmana.

Całe życie pasjonuje się filmem, muzyką, literaturą, poezją. Do ulubionych dyscyplin sportu zalicza tenis. Podczas J&S Cup w Warszawie (2007) udało mu się zdobyć wiele bezcennych autografów. Wśród nich Agnieszki Radwańskiej, Anny Chakvetadze, Swietlany Kuzniecowej, Eleny Dementievej, Jeleny Jankovic, Justine Henin.

Jako jeden z nielicznych autorów – sam podpisuje swoje książki i płyty nie tylko na niezliczonej ilości spotkań autorskich, ale przemierzając ciągle kraj od Kazimierza nad Wisłą przez Kraków aż po ulubione miejscowości nadmorskie: Łebę, Juratę, Sopot. Najbardziej sobie ceni osobiste rozmowy z autentycznymi fanami. Bezpośredni kontakt z odbiorcą. Daje mu to motywację do pracy i swoistego rodzaju napęd.

Krytycy i media nie były mu nigdy zbyt przychylne. Młode pokolenie krytyków, – o których mawia, że są niedowartościowanymi pismakami – nazywają go ostatnio outsiderem.

Sam zresztą woli być uważanym za „outsidera” – niż być na Topie.

Mówi: –„Wolę stale okupować niskie miejsca tej dziwnej „drabinki”. Tu jest bezpieczniej – jako, że cierpię na klaustrofobię, a poza tym kocham spokój bo przeżyłem więcej niż inni. Dziś, gdy na koncert Leszka Długosza przychodzi 100 osób, a na występ np. Shakiry 100.000, kiedy w kraju Fryderyka Chopina, Ewy Demarczyk, Kamila Baczyńskiego, mamy 200 restauracji typu, Mc Donald, a w Polskim Radiu i 200 stacjach komercyjnych lansuje się tandetę – trzeba bić na alarm! W przeciwnym wypadku młode pokolenie przestanie się rozwijać intelektualnie. Nie zetknie się z interesującą książką, prawdziwą Poezją, Muzyką Mozarta.”

Balladowiec

KLT mawia o sobie,że nosi w swojej duszy ballady.
„Jestem balladzistą”, bo nauczył mnie patrzeć na świat mój Ojciec, który pokazywał mi go, gdy byłem smykiem. Pamiętam, jak trzymałem jego dłoń moją maleńką dłonią ,a potem, jak mi go brakowało, nie tylko tej dłoni, ale brzmienia jego głosu i tej fascynującej, żarliwej nuty, która zawsze w nim pobrzmiewała.
Ten świat odczytywałem nie bez trudu, z biegiem lat nauczyłem się go opisywać słowem, farbami,oraz dżwiękami. Moja głowa była jak niewyczerpany magazyn pomysłów, scenariuszy, opowiadań. Moja Matka inspirowala mnie muzyką, i właśnie te dwie najbliższe mi istoty, podarowały mi najwięcej.
To co przekazują nam rodzice, to bezcenne skarby. Jeśli potrafimy z tego skorzystać – to wspaniale. Jeśli buntujemy się uważając, że to my jesteśmy najmądrzejsi – błąd.
Człowiek, jeśli ma taką potrzebę, powinien dzielić się sobą z drugim człowiekiem. W miłości, przyjażni, macierzyństwie, wychowywaniu, wreszcie swymi dokonaniami, w swojej Sztuce – tym – co uważa za ważne, najważniejsze. Jeśli tylko chcemy – a zakładam, że każdy powinien tego spróbować – może nam się udać niejedno.
Ballada, to niewielka forma literacko-muzyczna.
Pisał je Fryderyk Chopin, pisze Bob Dylan. Niejedna piosenka ma jej kształt i tę formę kocham szczególnie, gdyż można w niej zmieścić swój smutek, a niekiedy cały dramat istnienia.
Weżmy np.tekst Hal Davida z muzyką Burta Bacharacha „Don’t Make Me Over” (Dionne Warwick), czy „Classic” Adriana Gurvitza, albo „Oh! What a feeling” Willie Mitchella, z ostatniego albumu Solomona Burke’a. Ile w tych balladach piękna, melancholii, rozdzierającej człowieka prawdy o życiu, trudnej miłości, radości z bycia i walki o to by być przez chwilę szczęśliwym i dawać szczęście drugiemu człowiekowi.
Jestem twórcą ballad, bo żadna inna forma nie pozwala mi umieścić w niej tyle ładunku emocji. Ballada pomieści – zapewniam Was – to wszystko co nieudane, niespełnione, gorzkie, niełatwe w życiu. Głód, tęsknotę, pragnienie drugiej istoty.
Moją najnowszą balladą, którą napisalem wspólnie z Waldemarem Parzyńskim, jest „DECEMBER W MISSISSAUGA”.
Ten wiersz, powstał z inspiracji kobiety – mojej miłości z 1983 roku, która zawędrowała, jak ja kiedyś do Kanady, a dziś mieszka w Missassagua.
Kilka linijek na kartce pocztowej, to tak niewiele, a jednak…
Beata „Maria”, napisała coś banalnego, co przykuło moją uwagę.
Oto fragment jej pocztówki:
„ December, przepraszam grudzień…”
Dopisałem:
…„Po polsku jest prościej, po polsku jest krócej.
A potem…już poszło.
„Pisałaś December
Na Wiosnę powrócę
A potem : I am sorry
Zostałam tu dłużej…”

Nagrał ją wspaniale Krzysztof Cugowski.

Pop Kultura udaje Wielką Kulturę

Zalewa nas szmira! Bezlitosna, lekko strawna papka wylewa się ze wszystkich kanałów TV, ogłupia, ma rozśmieszać, dawać tzw. rozrywkę, a wszystko w celu zwiększenia oglądalności.
Ciągle słyszę: – „Bo na rozrywkę jest popyt, ludzie tego chcą, więc tak musi być.”
Czyżby?…
To, cała reszta, reszta twórców, którzy mają więcej ambicji, ma być w takim razie na …Powązkach?
Przecież nie grają mnie w P.R. ani w TV, coraz mniej mnie na estradzie, moje tantiemy są żałośnie niskie.
Skasowano w TV publicznej wiele filmowych nagatywów, opowiada mi mój kolega reżyser Krzysztof Wojciechowski. Inny twórca przytacza przykład, jak zlikwidowano przed laty zawód nauczyciela muzyki w szkołach.
Kultura małpieje. A raczej pogłębia się jej amerykanizacja. I tylko od nas zależy, czy będziemy jeść hot-dogi, czy usmażymy sobie pstrąga, którego otoczymy na talerzu migdałami i plasterkami cytryny.
Kogo wolisz? – pytam 45 letniego bywalca kawiarenki w Kazmierzu Dolnym – Marka Grechutę,czy Metalicę?
Odpowiedż jest prosta. Bywalec nosi tego dnia T-shirta z namalowana heavy metalową grupą.

Znów maluję Kazimierz!

KLT ostatnimi czasy wziął się ostro do malowania.Co prawda nie ukończył Akademii Sztuk Pięknych,ale jak przystało na artychę,kocha malować,szczególnie olejami.

Kolor to mocna strona KLT. Lubi szczególnie sepię, zgniłą zieleń, wszystkie odcienie brązu,np.naturalną umbrę. No i ugier, bo słońca ciągle mu mało, chociaż kocha także tematy związane z jesienią i zimą.
Pod koniec wiosny 2010 r. skończył „WRONY NA ŚNIEGU” – już po raz drugi namalował to co wydaje się najtrudniejsze. Tylko przy pomocy bieli, czerni i szarości.
Jak mawiał słynny żydowski malarz (popełnił samobójstwo podobnie jak Van Gogh) NICOLAS DE STAEL, NAZYWANY „KSIĘCIEM”: – prawdziwym wyzwaniem dla malarza, jest posługiwanie się szarościami i bielą…”.

Każdy, kto chciałby sponsorować KLT, może zadzwonić pod jego komórkę: 602.235.038, lub napisać e-maila: krzysztof@logan-tomaszewski.pl

KLT zawsze poleca swoim Fanom swoje autorskie CD. Są do kupienia za zaliczeniem pocztowym. Są to oryginalne piosenki w wykonaniu największych gwiazd polskiej muzyki rozrywkowej,w których dominuje literacki tekst, do którego KLT przywiązuje zrozumiałą wagę.

Wiersz, tekst piosenki, Poezja. To niby maleńka forma,która wg.KLT ma niesamowitą siłę rażenia, gdyż potrafi wywołać emocje i zaskakujące odczucia.
Każdy człowiek, o ile jest wrażliwy, bywa fantastycznym odbiorcą pięknych dżwięków i harmonii, a także sugestywnego w swojej prostocie wiersza.
Niektórzy o tym nie wiedzą. Nie wiedzą, że także są wrażliwi. Nikt o tę wrażliwość nie zadbał.

Tylko nieliczni wiedzą, że piosenka , to jedna z najtrudniejszych form. Bywa,że staje się dziełem sztuki. Szkoda, że tak rzadko doceniana przez elektroniczne media.

Dawniej, w latach 60-tych i 70-tych, polska piosenka błyszczała w mediach,była lansowana np. w „Studio Rytm”, a nie tak jak obecnie spychana jest do nocnych programów P.R. Inaczej dzieje się we Francji, we Włoszech, Turcji,czy w Kanadzie.
Tam „chwali się” i lansuje, to co rodzime. To co własne.
KLT spędził za granicą wiele lat. W Montrealu, w N.Y, czy w Rzymie, nie mówiąc o Londynie(1968) i zawsze zawsze słuchał tamtejszej, rodzimej muzyki.

Odwrotnie dzieje się w Polsce. Tu, lansuje się anglosaską Pop, króluje tandeta, szmira, mówi się o „targecie”, i o popycie, kłamiąc, że dzieje się tak ze względu na tzw.rynek i jego potrzeby.

Amerykanizacja polskiej kultury wg.KLT, to prawdziwa zmora i tragedia.
Młodzi ludzie,są bez przerwy atakowani nowinkami, ogłupiającymi „listami przebojów”, z których wynika tylko to, że „show biz„ma się doskonale.

A gdzie miejsce dla prawdziwych artystów: Marka Grechuty, Niemena, Leszka Długosza, Ewy Demarczyk, Grażyny Łobaszewskiej, Skaldów, Meca, czy Krzysztofa Cugowskiego???

Gdzie podziała się twórczość Piotra Figla, Krzysztofa Knittla, Waldemara Parzyńskiego, Andrzeja Zielińskiego, Jana Kantego Pawluśkiewicza i tylu innych…???

Nadaje się trzeciorzędnychy wykonawców,którzy sami sobie piszą amatorskie teksty, oprawione banalną „muzyką „. Komputerowe programy radiowe, w których jedynym „dyrygentem” jest tzw. „play lista”, to oczywiste żródło tej sytuacji.

Na „play listę” dostają sie wyłącznie te kawałki, które są opłacone przez zachodnie koncerny płytowe. Zaś wykonawcy, którzy podpisują z nimi kontrakty, są jedynymiProwincja Jest Piękna,których można nadawać.
Smutne to,lecz…prawdziwe.

Niezwykle celnie podsumował w „Gazecie Polskiej” (2.VI.2010 r.) współczesną kulturę Robert Tekieli:
„Współczesna kultura powoli nas zezwierzęca. Coraz mniej ważne stają się wartości charakteru i ducha, coraz bardziej liczy się ciało.
Kultura małpieje.
Dużo zależy na jaką wysokość nastawimy życiowy celownik.
Zapytaj się, co cię naprawdę pasjonuje? Na co poświęcasz swój czas? Na zabieganie o sprawy ciała, na pracę, na własny rozwój, troskę o dobro wspólne? A może pochłania cię staranie o rodzinę, swoje małżeństwo czy kapłaństwo, może pielęgnujesz swoje relacje z Bogiem? Każdy z tych kolorów życia jest ważny.
Ale co jest dla ciebie najważniejsze?
Gdzie jest twój skarb?
Gdzie jest twoje serce?”

Na koniec…Credo pióra Tadeusza Różewicza-autora „Kartoteki” i wspaniałych wierszy.
„Polityka zamienia się w kicz,miłość w pornografię,muzyka w hałas,religia w naukę,nauka w wiarę”.

Kino samotnych psów

W 2019 roku wydałem moją VIII książkę, Kino samotnych psów. Jest to opowieść o starym pisarzu i jego Solomonie – psie. O ich niezwykłej więzi. Gdy nadchodzi wieczór, pies wskakuje na kolana swego pana, a pisarz odpala pilotem „Casablankę”. Jak obłaskawić: Starość, Samotność, a nawet zbliżającą się Śmierć? Lekiem na to jest miłość.

            CHARLOTTE TOMAS